Copyright © 2009 by P.G. Baroni All Rights reserved E-Mail:info@ parcoculturalenervi.it
Foto Mola, 1890
Rosjanie w ogrodzie Pensione Russa - 1903
Promenada nad morzem
Foto A. Mola 1897
Park kulturalne Nervi
Przewodnik ilustrowany Reynaud Saison 1899-1900
Wybór Nervi (La scelta di Nervi)
Pierwsi podróżnicy przybywają do Nervi, zachwyceni pięknem miejsca, które łączyło w sobie romantyzm z nutką wiejskiego życia. Docierają z Genui z której łatwo przemieszczali się drogą morską, z Francji przez Riviera di Ponente, bądź w bryczkach ze Szwajcarii. Podczas swojego pobytu w Genui Lord Byron zwiedził Nervi w towarzystwie Lady Blessington (1823), a Jules Michelet spędził tutaj kilka miesięcy w celu powrotu do zdrowia (1853/54).
Po przybyciu Anglików i Francuzów, przyjeżdżają Niemcy, którzy zakochują się w tej ziemi ”zawieszonej” między morzem i dolinami. Również oni przybywają pokonując Riviere di Ponente ale także w pociągach, co było możliwe dzięki konstrukcji nowych torów.
Budowa połączenia (Turyn - Genua 1854) i dworca kolejowego w Nervi (1868), a także tunelów Świętego Gotarda (1882) i Sempione (1906) ułatwiają podróż do miasteczka, które staje się dostępne dla wszystkich, w tym także dla chorych.
Zimą 1874-1875 caryca Maria Aleksandrowna, żona cara Rosji Aleksandra II, przebywa w San Remo, by wyleczyć syna Mikołaja. Wybrzeża otwierają się także na Rosjan, z rodzin arystokrackich ale i nie tylko. Przybywają tutaj uchodźcy, anarchiści, zwykli ludzie, potrzebujący wypoczynku i opieki.
W literaturze europejskiej Nervi przedstawiane jest jako idealne miejsce wypoczynku zimowego. Miasteczko jest wymieniane w najważniejszych międzynarodowych przewodnikach (Baedeker, Bradshaw, itp.). Słynni lekarze rosyjscy i niemieccy otwierają tutaj kliniki. Nervi zaczyna być znane w Niemczech i w Europie Wschodniej. Przybywają tutaj pisarze, poeci, artyści i zwykli ludzie w nadziei na odzyskanie zdrowia i radości, w miejscu które zdaje się być kumulacją naturalnego piękna, które przynosi nadzieję.
W Nervi znajduje się właściwie wszystko to co sprzyja dobremu i przyjemnemu wypoczynkowi;
nauczyciele języków, muzyki, studio malarstwa i fotografii, kantory, apteki, lekarze włoscy, niemieccy, rosyjscy, dentyści, masażyści, salony mody, kawiarenki, restauracje, piwiarnie, nabożeństwa katolickie, protestanckie i anglikańskie, księgarnie, gazety, zabawy, muzyka i tańce.
Połączenie z Genuą jest szybkie, używa się bryczek publicznych, tramwajów elektrycznych i koni. Ponadto szybkie pociągi zapewniają wygodną i pewną podróż do największych miast włoskich i zagranicznych.
Pierwsi podróżnicy przybywają do Nervi, zachwyceni pięknem miejsca, które łączyło w sobie romantyzm z nutką wiejskiego życia. Docierają z Genui z której łatwo przemieszczali się drogą morską, z Francji przez Riviera di Ponente, bądź w bryczkach ze Szwajcarii. Podczas swojego pobytu w Genui Lord Byron zwiedził Nervi w towarzystwie Lady Blessington (1823), a Jules Michelet spędził tutaj kilka miesięcy w celu powrotu do zdrowia (1853/54).
Po przybyciu Anglików i Francuzów, przyjeżdżają Niemcy, którzy zakochują się w tej ziemi ”zawieszonej” między morzem i dolinami. Również oni przybywają pokonując Riviere di Ponente ale także w pociągach, co było możliwe dzięki konstrukcji nowych torów.
Budowa połączenia (Turyn - Genua 1854) i dworca kolejowego w Nervi (1868), a także tunelów Świętego Gotarda (1882) i Sempione (1906) ułatwiają podróż do miasteczka, które staje się dostępne dla wszystkich, w tym także dla chorych.
Zimą 1874-1875 caryca Maria Aleksandrowna, żona cara Rosji Aleksandra II, przebywa w San Remo, by wyleczyć syna Mikołaja. Wybrzeża otwierają się także na Rosjan, z rodzin arystokrackich ale i nie tylko. Przybywają tutaj uchodźcy, anarchiści, zwykli ludzie, potrzebujący wypoczynku i opieki.
W literaturze europejskiej Nervi przedstawiane jest jako idealne miejsce wypoczynku zimowego. Miasteczko jest wymieniane w najważniejszych międzynarodowych przewodnikach (Baedeker, Bradshaw, itp.). Słynni lekarze rosyjscy i niemieccy otwierają tutaj kliniki. Nervi zaczyna być znane w Niemczech i w Europie Wschodniej. Przybywają tutaj pisarze, poeci, artyści i zwykli ludzie w nadziei na odzyskanie zdrowia i radości, w miejscu które zdaje się być kumulacją naturalnego piękna, które przynosi nadzieję.
W Nervi znajduje się właściwie wszystko to co sprzyja dobremu i przyjemnemu wypoczynkowi;
nauczyciele języków, muzyki, studio malarstwa i fotografii, kantory, apteki, lekarze włoscy, niemieccy, rosyjscy, dentyści, masażyści, salony mody, kawiarenki, restauracje, piwiarnie, nabożeństwa katolickie, protestanckie i anglikańskie, księgarnie, gazety, zabawy, muzyka i tańce.
Połączenie z Genuą jest szybkie, używa się bryczek publicznych, tramwajów elektrycznych i koni. Ponadto szybkie pociągi zapewniają wygodną i pewną podróż do największych miast włoskich i zagranicznych.
Istnieją miejsca, które pozostawiają w historii głęboki ślad. Miejsca, które dzięki niesamowitemu losowi, dzięki mężczyznom i kobietom, którzy w nich przebywali, z przeróżnych powodów, są znane wszystkim.
Jak wiadomo, każde miejsce żyje tylko dzięki pamięci, która została przekazana poprzez opowieści przybyłych tam wcześniej podróżników.
To wszystko o czym tutaj się opowiada istnieje w dużej mierze tylko na stronach starych książek i przebija się na starych pożółkłych zdjęciach, które przedstawiają miejsca lub osoby, których już dawno nie ma.
Mówi się, że miejsca, nawet jeśli zagrożone chciwością bądź ignorancją ludzką, są zawsze takie same, ale czasami zastanawiającym jest fakt, czy osoby, które zostały tutaj wspomniane, istniały naprawdę. Czy być może istnieją ponieważ jesteśmy w stanie wyobrazić sobie życie w tym właściwie już wygasłym świecie?
Jak wiadomo, każde miejsce żyje tylko dzięki pamięci, która została przekazana poprzez opowieści przybyłych tam wcześniej podróżników.
To wszystko o czym tutaj się opowiada istnieje w dużej mierze tylko na stronach starych książek i przebija się na starych pożółkłych zdjęciach, które przedstawiają miejsca lub osoby, których już dawno nie ma.
Mówi się, że miejsca, nawet jeśli zagrożone chciwością bądź ignorancją ludzką, są zawsze takie same, ale czasami zastanawiającym jest fakt, czy osoby, które zostały tutaj wspomniane, istniały naprawdę. Czy być może istnieją ponieważ jesteśmy w stanie wyobrazić sobie życie w tym właściwie już wygasłym świecie?
Twoje miasta nie istnieja. Moze nigdy nie istnialy. Z cala pewnoscia nie beda juz istniec. Italo Calvino